Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/65

 — Kolego, jeden strzał tylko — jeden! Patrz, stoi wprost okna! Pozwól go zabić!
 — Nie kalaj broni! Chodź! Nas czeka długa droga. Rozwagi, kolego! Zgubisz partję, jeśli strzelisz. Kto wieść zaniesie, gdy padniemy!
 Żelisławski westchnął, opieszale począł zsuwać się z gałęzi. Świda ściągnął go na parkan; minęli uliczkę. Zapalczywy chłopak milczał; rozwagi nie rozumiał. Był gniewny na towarzysza. Wtem potrącił nogą o drewno jakieś — odskoczył, żegnając się: był to krzyż grobowy. Szli przez cmentarz. Noc była ciemna, jak piekło.
 — Kolego, gdzie wy? — zagadnął powstaniec zcicha.
 — Jestem.
 — Czy my nie błądzimy?
 — Nie.
 — A daleko do wyspy?
 — Około sześciu mil.
 Sześć mil. Dreszcz wstrząsnął chłopcem. Sześć mil bez drogi, w głuchą noc, po dniu tak ciężkim, jaki spędził, było to zadanie olbrzymie.
 Zwiesił głowę i szedł dysząc, potykając się, zlewając się potem; nie mógł nadążyć towarzyszowi.
 — Kolego, zwolnijcie trochę! — szepnął po chwili. — Mamy jeszcze noc całą.
 — Mamy tylko trzy godziny! Pospieszajcie!
 Chłopak usłuchał, biegł, dobywając resztki sił; siwa sukmana Świdy pomimo to stawała się coraz niewyraźniejszą, krok jego się oddalał.
 — On ze stali, ten człowiek! — pomyślał z zazdrością.