Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/80

 Na brzegu przez chwilę zostali tylko dwaj Świdowie.
 — Rzuciłeś wszystko? — spytał Kazimierz.
 — Niewiele miałem do rzucania.
 — I idziesz z nami?
 — Nie, idę za tem! — podniósł rękę, wskazał na czerwony szmat jedwabiu na niebie. — Gdy go nie stanie, odejdę.
 — A teraz co myślisz?
 — Opowiem ci plan w drodze.
 — Chodźmy zatem! Hej sygnalisto!
 Róg zadął znowu. Ostatnie czółno odbiło od brzegu, prześlizgnęło się wpoprzek rzeki, znikło w gąszczu tataraków.
 I zapanowała cisza. Ludzie, czółna, wszelki ślad partji przepadł w oczeretach i łozie.
 Tylko czasami, gdy rzedniały zarośla, migał szkarłatny sztandar coraz niewyraźniej — i dolatywał jaki urywek pieśni Żelisławskiego, coraz ciszej. Aż jedno i drugie rozpłynęło się w oddali, zamajaczyło, zamgliło się — i zgasło. Na wysepce było znowu pusto i głucho i dogasały tylko resztki ognisk...