Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/85

 — Sama, ze mną! Pani Ordyńcowa się bała, a służbie nie ufaliśmy pałacowej.
 — Partję zostawiliście na miejscu?
 — A jużci.
 — Nie spotkaliście nikogo?
 — A kogóż mieliśmy spotkać?
 Pan Dominik sam tego nie wiedział. Typowo litewska odpowiedź strażnika uspokoiła go.
 — To dobrze. Daj mi to, co niesiesz, a weź mego konia i odprowadź do stajni.
 Makarewicz się skłonił i spełnił rozkaz.
 Na ustach jego, gdy patrzał za Czaplicem, był drwiący, złośliwy uśmieszek. Stary miał swe wybitne sympatje i antypatje, dokładne odbicie gustów Władki. Ona była niezbadaną jak sfinks, on skryty i sprytny jak kapłan jakiego tajemniczego bóstwa.
 Dziewczynka na odgłos innych kroków tuż za sobą, obejrzała się powoli i powitała opiekuna lekkim ukłonem. W obu rękach trzymała kwiaty.
 — Naraziłem panią na utrudzenie, — zaczął, wpatrując się w nią z widocznem upodobaniem.
 — Bynajmniej, jestem panu bardzo wdzięczna za polecenie, — odparła półgłosem.
 Makarewicz jednak dosłyszał, bo się znowu uśmiechnął, ale tym razem radośnie i serdecznie.
 Myśli swych jednak nie zakomunikował głośno; i nie opowiedział, co go tak cieszyło. Rozmowa się urwała, ale pana Czaplica nie zrażały lakoniczne odpowiedzi, szedł wytrwale obok niej i namyślał się. Pragnął jej coś powiedzieć i układał najdogodniejsze zwroty.