Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/97

żebyż mi ani jeden buntownik nie uszedł. Słyszycie, bo was postrzelać każę! Won, ruszajcie!
 Tu nastąpiło niewyraźne mruczenie, parę bezwiednych ruchów, głębokie odsapnięcie — i pułkownik spał. Asauła pokłonił mu się.
 — Spokojnej nocy, Karp Iwanicz! — rzekł. — A my w drogę, bracia! Hej, gdzie przewodnik? — huknął gromko do Czaplica.
 — Czeka was za bramą! — odparł zcicha, trwożnie.
 — Człowiek pewny?
 — Tak — i zna drogę.
 — Zatem marsz. Zastawcie nam ucztę, jak będziemy wracać, a nie żałujcie szampana!
 Wyszli śmiejąc się, grożąc, zaczepiając ostrogami o sprzęty i rozmawiając jak w szynku.
 Na dziedzińcu zakomenderowali marsz, wsiedli na koń i wśród dzikiego, przeraźliwego hurra sołdactwa wylecieli za bramę.
 W wysadzie chłop ich spotkał z kijem i parą zapasowych postołów u pasa. Był to przewodnik.
 Asauła omal go nie roztratował, pletnia spadła wściekłym razem na siwą siermięgę.
 — Znasz Żydowy Wir, ty, bydlę?
 Chłop zdjął czapkę, zgarbił się, pochylił do ziemi.
 — Znam, jasny panie!
 — No, to prowadź, żywo!
 Poleszuk ruszył przodem, wcisnąwszy głowę w ramiona. Czuł na plecach gorący oddech konia i gwizd pletni; biegł prawie, trzęsąc się ze strachu.
 Za nim wąskim szeregiem rozciągnęli się kozacy,