Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/102

że chcąc się opanować, powoli zdejmował palto, ściągał rękawiczki, zwlekał. Wtem niecierpliwy głos Willi rozległ się z sąsiedniego pokoju:
 — Cóż, Franz, nie dogoniłeś?
 Lokaj, zamiast odpowiedzi, drzwi otworzył i zamknął je dyskretnie za Niemiryczem.
 — Nareszcie! — zawołała, idąc ku niemu i wyciągając ruchem szczerym obie ręce do niego.
 Skłonił się w milczeniu i ucałował je.
 — Dlaczegóż pan zmykał i nie rzekł słowa, że to ja pana wezwałam?
 — Skądże miałem takie bezczelności wymyślać?
 — Jakto? Pan nie odebrał mego listu?
 — Nie.
 — Więc pan przybył z własnej woli i ochoty?
 — Jestem od trzech dni w interesie mego pryncypała. Ośmieliłem się przyjść, bo...
 — Bo mi to pan obiecał. Tak? Ein Mann, ein Wort.
 Na ruchliwej, nerwowej jej twarzy przelatywały uczucia i myśli, jak obłoki wichrem gnane. Wielkie rozradowanie i zmieszanie, potem zdziwienie, przykrość i ból. I pohamowała się.
 — Dziękuję i zato — rzekła z dziwnie gorzkim uśmiechem. — Postaram się dać panu to, co dostałam w pana pustelni: spokój, ciszę, samotność i rozmowę przyjacielską.
 Byli w malutkim buduarze, ustrojonym jak zbytkowne cacko, pełnym mebli, parawaników, cennych obrazów, rzeźb, drobiazgów — rozkoszne gniazdko miljonerki. Otwarte pianino, na stolikach pyszne kwiaty, w powietrzu zapach subtelny eleganckiej ko-