Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/106

Tembardziej niech pan pije herbatę. Ten jesienny czas okropnie niezdrowy. Broń Boże, pan się zaziębił.
 Uśmiechnął się mimowoli z tej troskliwości. Nalewała mu sama wonny napój w starosaską filiżankę, mówiąc dalej okropną francuszczyzną.
 — Mgła zjada człowieka. Ja Willi wcale na taki czas nie wypuszczam z domu. Proszę pana, zaraz przyniosę koniak.
 — Dziękuję pani. Jestem członkiem towarzystwa wstrzemięźliwości. Nic, nie piję mocnego.
 — Och, nie może być! Och, jak mnie to cieszy! Alkohol daje fałszywe, niedrowe ciepło, a herbata prawdziwe. Och, będę miała towarzysza.
 Willa pożegnała go spojrzeniem i wyszła. Angielka trzepała dalej:
 — Och, jak to dobrze, że pan przyjechał. Czy pan zna Wiedeń?
 — Pierwszy raz tu jestem, od trzech dni.
 — Och, to trzeba, żeby pana Willa wszędzie zawiozła. Chociaż teraz mgła, chłód, szpetnie, a pan szczupły i mizerny. Bezpieczniej się nie narażać.
 — W naszym kraju stokroć gorszy klimat.
 — Och, jakeśmy były w Warszawie w maju, bardzo mi się podobało. Willa chce tam kupić majątek, mówiła pewnie panu. Co? Podoba się panu nasza herbata. To nasza, cejlońska.
 — Nigdym tak dobrej nie pił.
 Ucieszyła się niezmiernie, nalała mu drugą filiżankę.
 — Willa już nawet do herbaty gust straciła. Nic nie je, nic jej nie smakuje, prawie bezsennie spędza noce, biedactwo! Bardzo się nią martwię. Tyle jeszcze