Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/110

 Cała drżąca, żądna pieszczoty, spragniona go, zagryzła usta, hamowała się całym wysiłkiem, pamiętna tych słów, które kiedyś wyrzekł o niesmaku i nudzie rozkoszy. Nie, za nic, za całą mękę żądzy nie podda się tej mocy, która ją rwie do objęć jego i ust.
 Dyskretne chrząkanie Nelly w sąsiednim pokoju wróciło im przytomność. Angielka weszła, oznajmiając śniadanie.
 Jadalnia jest równie zbytkowna, jak buduar. Służba krząta się, jak duchy, zastawa wspaniała, dania wykwintne. Angielka śledzi wrażenia i gust gościa i wreszcie pyta:
 — Nie smakuje panu? Ledwie pan tknie potraw.
 — Jestem zupełny dziki co do kuchni. Zaspokajam głód i na tem koniec — odpowiedział z uśmiechem.
 — Moja droga, na to go nie weźmiesz — dodała Willa wesoło. — Zaręczam, że ani się domyśla, że je bażanta z truflami.
 W tej chwili służący podał na tacy kopertę. Śpiewaczka spojrzała.
 — Z Burgu! Co tam znowu?
 Wyjęła list, przebiegła wzrokiem i z rozjaśnionemi oczyma rzekła do Niemirycza:
 — Odwołany koncert z powodu śmierci u dworu.
 — Kto umarł? — spytała ciekawie Nelly.
 — Jakaś hiszpańska arcyksiężna. Kwestja etykiety Habsburgów.
 Nelly twarz wyrażała frasobliwość.
 — Martwi cię to ze względu na naszyjnik?
 — Ależ nie! — zaprotestowała Angielka.
 — No, no, nie zapieraj się — zwróciła się do Niemirycza i dodała: — Gdy jestem zaproszona na koncert