Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/121

śliwi nie mogą się gniewać. Zresztą, pamiętasz, jakeśmy to kiedyś mówili: są i będą bosi, póki są tacy, co mają po trzy pary butów. To nawet ty mówiłeś.
 — Pamiętani i niech ksiądz nie myśli o restytucji. Ale czy ksiądz widział naraz tyle pieniędzy?
 Sięgnął do kieszeni i wysypał na stół sporą kupkę złota.
 Ksiądz począł głową kiwać i uśmiechać się:
 — Oj, oj! tego tu pewnie więcej, niż sto rubli?
 — Tysiąc trzysta.
 — I wszystko naprawdę twoje?
 — Moje. Dostałem gratyfikację od hrabiego.
 — No i naco ci one?
 — Ksiądz pewnie znajduje, że powinienem wam oddać.
 — No, widzisz, jeśliś komu co winien, to oddaj, jeśli masz własne obowiązki, to zachowaj. Zawsze ja trochę dostanę?
 — Żebyż ksiądz to wsparcie i ratunek udzielał chociaż dobrym i nieszczęśliwym, a nie gałganom i złym...
 — Ano, widzisz, zły to najnieszczęśliwszy. Dobremu i u ludzi śmielej i z Panem Jezusem on w zgodzie. Z dobrym każdy rad być, a zły to prawdziwie biedny. A zresztą, jak bogaty zły, to jego wina, ale nędzarz jak zły, to trzeba mu wybaczyć i bardzo się litować. Może my bylibyśmy gorsi od niego... oj, pewnie gorsi! Ja ci powiem, że kiedym nie głodny, to mi jakby wstyd, żem kogoś objadł. Są i bogaci dobrzy, są miłosierni, ale zawsze ile przejedzonych, tyle niedojedzonych idzie spać. Naprawdę, człowiekowi niewiele trzeba. To tylko wymyślenie djabelskie zbytek.