Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/124

ktoś do apteki. Miasto spało, czuwała tylko rozpusta, głód, zbrodnia i niedola. Niedaleko, na bocznej ulicy, ksiądz zatrzymał dwie nieszczęsne dziewczyny, drżące z zimna pod parasolem, w oczekiwaniu niecnego zarobku. Wsunął jednej i drugiej po parę rubli.
 — Idźcie do domu, niebożęta. Macie, weźcie, idźcie do domu, zaśnijcie spokojnie.
 Dziewczyny zgłupiały na razie, potem jedna porwała datek i bez słowa umknęła w czarną głąb. Druga zatrzymała się chwilę i starała się uśmiechnąc zsiniałemi od zimna ustami.
 — Kumedja! Ot, kochany warjat! A może i ty co dorzucisz? — zwróciła się do Niemirycza.
 Podał jej złote pięć rubli.
 — I ty także tak za nic?
 — Owszem, za twą jutrzejszą noc spokojną.
 — A gdzie ty mieszkasz? Przecie nie z tym czarnym?
 — Z nim. Dobranoc.
 Minęli ją. Natknęli się nieco dalej na bójkę przy szynku. Drab jakiś okładał pięściami i nogami chuderlawego chłopaka. Kilku pijaków przyglądało się scenie, śmiejąc się i dowcipkując brutalnie.
 — To mularze, najbiedniejsi o tej porze — szepnął ksiądz. Wszedł śmiało w światło latarni i spytał jednego z gapiących się:
 — Zaco to chłopak obrywa?
 — A tobie co do tego? — warknął zuchwale zagadnięty. Ale drugi obejrzał się na intruza i tonem poufałym zawołał:
 — To nasz! Czyś ślepy? Dawno jegomości nie było widać. A to Jaskulak pierze swego chłopca, bo go do domu wołał i skamlał. Jaskulak, będzie, jużeś