Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/125

go poznaczył na długi czas. A przyniósł nam ksiądz cokolwiek?
 — A jakże, ale z tem do domu trzeba.
 Chwycił bijącego za ramię, i aż się zdziwił Niemirycz, jaką miał siłę w niepozornem ciele, jaki głos doniosły i stanowczy.
 — Jaskulak, do domu, a żywo!
 Zaciekły drab odwrócił się i nie patrząc uderzył księdza w piersi. Ale wtem sam dostał od któregoś z kolegów w kark i ostrzeżenie:
 — Psia krew, patrz, kogo walisz!
 Opamiętał się, osłupiał, a ksiądz rzekł burkliwie:
 — Wal, wal, trafisz dobrze. Przewrócę się i potem czekaj, żebym zmartwychwstał i przyniósł ci cokolwiek. Głupi jesteś!
 Homeryczny wybuch śmiechu pochwalił tę uwagę. Jaskulak też się rozpogodził.
 — Bo ksiądz mnie ścisnął, jak polikus, a to szczenię wszystką krew mi przewróciło we wnętrzu.
 „Szczenię“ leżało w błocie chodnika jak nieżywe.
 — Przetrąciłeś krzynę na mocno — ktoś zauważył, butem trącając chłopaka.
 — Teraz go bierz na ręce i nieś! — rzekł gniewnie ksiądz.
 — Niech zdycha!
 — Bierz, mówię ci! Będziemy tu wszyscy marzli i z tobą marudzili. Bierz i prowadź nas do domu. Hrabia, karety mu trzeba; będą wszyscy na ciebie czekać.
 — Bierz, Jaskulak, nam też pilno księdza dostać! Chcesz policajów na kark sprowadzić? — burknął któryś z kolegów.