Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/133

i odpędziła je, a potem, ocierając nos i oczy, zaczęła żałośnie:
 — Niebożątko! Takie było śliczne, takie rozumne, tak mnie kochało. Jaż byłam przy urodzeniu i trzeba mi je w trumnę kłaść.
 — Toście akuszerka? — spytał Kacperek.
 — Wedle możności i sił ludziom służę. A wedle wiktu i przyodziewku jak pan postanowi? — zwróciła się znowu do Niemirycza.
 — Oto trzy ruble na pierwsze potrzeby. Zaraz trzeba ich wszystkich ciepłą strawą posilić. Potem starsza dziewczynka da już sobie sama rady. Przynieście im cokolwiek do jedzenia zaraz.
 — Zaraz ja się tu zakrzątnę. Niech pan będzie spokojny, wszystko będzie spełnione. Józiu, ja zaraz wrócę, rozpal ogień w piecyku. Nieboszczkę wyniosę do drugiej, pustej komórki. Niech Bóg panu wynagrodzi.
 Gdy się schyliła do trupa, obłąkana spojrzała na nią i powtórzyła swoje:
 — Może Wicek wieść jaką przysłał. Długo czekam.
 — Pisał do fabryki, żeby mu przysłali czarnych rękawiczek. Odpisali, że niema.
 — Jakto niema? Ja zaraz zrobię.
 I ożywiona, coraz prędzej zwijała czarną przędzę.
 — Dobra dla ciebie Walentowa? — spytał Niemirycz dziewczynki po chwili, gdy stróżka wyszła.
 — Dobra — odparła zcicha.
 — Nie bije cię, nie krzywdzi, nie posyła na ulicę?
 — Nie.
 — Słuchaj, a gospodarz był tu kiedy u was? — spytał nagle Kacperek.
 Dziecko chwilę milczało.