Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/143

 — I owszem. Nie chciałbym z tem wrażeniem dzisiejszem odjechać.
 — Pojutrze sprawa. Wie pan, że Niemirycz pytał portjera w hotelu o pana? Chce zapewne układów.
 — Może być. Czuje, że przegra.
 — Pan zupełnie pewny wygranej?
 — Zupełnie. Nawet tego, że jeśli będą ostro się stawiać, oprócz klęski materjalnej, Niemirycz może ściągnąć na siebie klęskę gorszą: sprawę o fałszywych świadków i kryminał.
 — Nie, temu niech pan da pokój — zaprotestował żywo Kęcki, jakby przerażony. — Toby było monstrualne.
 — Kto sieje wiatry, zbiera burze.
 Kęcki popatrzał na niego zgrozą.
 — Tego pan nie uczyni, toby było ohydne! — powtórzył.
 Niemirycz milczał. Zamknięty w sobie Kęcki stracił zupełnie apetyt i chęć do rozmowy. Dokończyli w milczeniu obiadu i rozeszli się. Mrok szary już był na ulicach, skąpo oświetlonych. Niemirycz wrócił do hotelu, zapalił świecę i przy tym mdłym płomyku czytał przysłane z Warszawy gazety. Przerwał mu numerowy, podając bilet wizytowy. Spojrzał... krew mu uderzyła do głowy. Chwilę szukał głosu.
 — Proszę! — odparł, opanowawszy się.
 — Ten pan prosi, żeby pan do niego zaszedł.
 — Powiedz, że mu tu służę, jeśli ma do mnie interes.
 Służący wyszedł. Niemirycz wziął gazetę, ale arkusz mu łatał w ręku i skakały litery.
 — Co to? Boję się go, czy jeszcze nienawidzę? Niczem mi jest, niczem, niczem! — powtarzał sobie