Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/157

 — Z czegóż się ksiądz utrzymuje? — zagadnął hrabia.
 — Bardzo łaskawi są księża u Bernardynów. Mam wszystko z ich szczodrobliwości.
 — Ale dochodów ksiądz żadnych nie ma?
 — Mam, a jakże. On mi daje — wskazał Niemirycza.
 Andzio parsknął śmiechem. Ksiądz spojrzał na niego.
 — Ksiądz daruje, nie wytrzymałem. Boć przecie mój nauczyciel uchodzi za ateusza.
 — Śmiej się pan z tego. Od Pana Jezusa pan tego nie słyszał. Nie trzeba nikogo innego słuchać. Już ja ręczę, że ten przyjaciel i nauczyciel do złego pana nie wciągnie. Można z nim iść do Emmaus.
 — Dokąd? — spytała księżna, która nie zrozumiała.
 Ksiądz na nią spojrzał i uśmiechnął się.
 — Do Emmaus — powtórzył, zapatrzył się w jakąś dal, sobie tylko widzialną, i umilkł.
 — Mais c‘est un fou! — szepnęła, wstając. Ale poczuwając się w obowiązku datku, poszukała swej torebki i wróciła po chwili.
 — Proszę księdza o Mszę św. na moją intencję przed obrazem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Mam do Niej szczególne nabożeństwo.
 Ksiądz, zwrócony z drogi w dalekie światy, spojrzał trochę nieprzytomnie na nią, potem na pieniądz złoty.
 — O Mszę pani prosi? A dobrze, odmówię chociażby jutro. A na cóż za to pieniądze? Proszę biednemu dać. Pan Jezus nie potrzebuje. A pani chce przed jakimś obrazem? A gdzie on? Który to?