Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/18

brzydką, ale śpiewała przepysznie; zasłuchał się z całą rozkoszą amatora muzyki, nie zauważył, że go spostrzegł Stefan Opolski, malarz, i dawał mu znaki, by zajął wolne obok niego krzesło.
 Nareszcie arja się skończyła, rozległy się frenetyczne oklaski i malarz zawołał do Niermirycza:
 — A co? Jak śpiewa? Poemat! A co za typ? Ciekawe połączenie złotowłosej dzieweczki z temperamentem włoskim. Co za karnacja!
 — Gdzie ty widzisz karnację? Wytynkowana, jak kamienica. Kto ona? Włoszka?
 — Mówi, że jest Węgierką. Wiesz, brat twego hrabiego za nią tu z Wiednia przyjechał. Tam siedzi, w pierwszych krzesłach.
 — Niema tu gdzie Jackowskiego? — spytał Niemirycz, szukając oczyma.
 Jackowski był to redaktor „Pręgierza“.
 — Niema. On dziś na premierze w Rozmaitościach.
 Wstali obadwaj i, korzystając z antraktu, oglądali salę. Malarz miał masę znajomych, Niemirycza znali zaś wszyscy, chociaż on mało gdzie bywał. Ale fotografje jego obiegały Warszawę i po humorystycznych pismach pastwiono się nad nim piórem i ołówkiem. Był znany.
 — Patrz: Pręgierz! — mówiono sobie. — Kogo on tu przyszedł piętnować?
 — Gdzie? gdzie? — pytały niektóre panie.
 Czuł na sobie lornetki i spojrzenia.
 — Tiens, joli garçon. Jaka szkoda!
 Czego? Tegoby nie umiały powiedzieć.
 Jego ta nienawistna lub bezmyślna ciekawość tłumu drażniła dawniej. Teraz się z tem oswoił, jak