Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/195

karmią; niech rodzi, niech karmi; to jej siła i majestat.
 — Zrozumiałeś mnie? — spytała, cała przejęta.
 — Rozumiem, uznaję i bardzom ci wdzięczny za tę chwilę ostatniej rozmowy. Odjadę spokojny, żem ci życia nie złamał i że znajdziesz swe szczęście w tem co ci najdroższe.
 — I nie masz do mnie żalu?. Ja byłam pewna, że mnie pojmiesz i usprawiedliwisz.
 — Dlaczegoś nie opowiedziała swych dziejów wcześniej?
 — Zapomniałam o nich... Byłam przy tobie.
 — Więc mogłaś je szczerze w pożegnalnym liście opisać. Zrozumiałbym wcześniej i ciebie nie najeżdżał. Teraz już się rozstaniemy na zawsze. Szczerze, z duszy ci życzę: bądź szczęśliwa w dziecku.
 Dał znak stangretowi, konie stanęły.
 — Już? — rzekła z żalem, widząc że spowiedź tak spokojnie przeszła.
 — Powiedzieliśmy sobie wszystko. Pieśń dośpiewana. Niepotrzebni już sobie jesteśmy. Bądź zdrowa!
 Wysiadł. Przechyliła się.
 — Pocałuj mnie raz ostatni — szepnęła.
 Ścisnęło mu się serce niesmakiem, dysonansem.
 — To nie Nervi i nie Capri — rzekł, starając się uśmiechnąć. — Twe pocałunki należą się ojcu i dziecku.
 Zaniknął drzwi, skłonił się, uchylając kapelusza.
 Powóz zawrócił. Widział, że rzuciła się w głąb i jakby czując pokusę, zakryła oczy. Trwało to sekundę, rącze konie ją uniosły. Obejrzał się. Był gdzieś na przedmieściu, w punkcie zupełnie nieznanym. Podobało mu się to.
 — Pójdę błądzić — pomyślał.