Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/21

 Niemirycz słuchał w skupieniu, przymykając oczy. Cała sala była przejęta, gdy śpiewała Mora. Była cichość uroczysta, potem burza oklasków i szał tłumu. Diva dziękowała uśmiechem i ukłonem, przyjmowała kosze kwiatów; oczy jej upojone, rozegzaltowane, rozdawały wokoło spojrzenia rozkoszne.
 Niemirycz wstał wśród takiej burzy i zanim Opolski się spostrzegł, wyszedł. Znalazł się przed teatrem z głową gorejącą, z duszą upojoną czarem tych dźwięków. Stał chwilę u portyku, oddychając z rozkoszą powietrzem po atmosferze sali, gdy nań wpadł prawie Jackowski.
 — Ach, to ty! Wychodzisz? Ja lecę choć na chwilę. Premiera klapa, bryndza! Cóż tam, gorąco?
 — Wrzeszczą, jak stado wyjców. Istotnie głos fenomenalny.
 — Dokąd idziesz?
 — Do domu. Muszę artykuł skończyć.
 — Jutro rano przyślę po rękopis. Dobranoc!
 Uścisnęli dłonie i Niemirycz poszedł. Ale gdy był już u drzwi swego mieszkania, rozmyślił się i poszedł daleko, aż w Aleje Ujazdowskie. Dotarł prawie do Łazienek.
 Gdy wrócił, już dawno opustoszało przed teatrami i na ulicach, tylko powozy przemykały cicho, na gumach, rozwożąc ludzi, którzy się bawią i szaleją.
 — I zawsze kupcy i kupczące! — pomyślał Niemirycz z wielkim smutkiem, patrząc na światełka ruchome latarni.
 Wszedł do swego mieszkania. Nie zapalał lampy. Otworzył pianino, chwilę zcicha brał akordy, a potem począł coś grać z pamięci. Co — sam nie wiedział, gdzie to słyszał, i czy słyszał nawet.