Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/214

 Gdy wyszli i stróż wyniósł kuferek, ujrzał Niemirycz dorożkę, wyładowaną tobołkami.
 — To wszystko pana? — zdumiał.
 — A moje niby, a naprawdę babskie. Co to, panie, cztery kobiety w domu, to bagatela. To, panie, wrogowi zakazać!
 — Pocóż się pan żenił? — uśmiechnął się Niemirycz, gdy z trudem się umieścili i ruszyli.
 — Albo ja wiem? Ot, coś przyszło, a zresztą taki świata porządek.
 — A dużą pan ma rodzinę?
 — Pięcioro. Chłopcy w szkołach, córki w domu. To, panie, ciężkie roboty — kalectwo!
 — No, dobrowolne!
 — Co robić, jak Pan Bóg daje? — stęknął z całą wiarą w ten utarty frazes Bratkowski.
 — Biedny Pan Bóg! — mruknął Niemirycz.
 — Co pan mówi?
 — Pytam, kiedy dojedziemy?
 — Jutro na południe. Telegrafowałem. Czekają nas kobiety z obiadem, a pewnie dobrze wystąpią dla takiego gościa.
 Niemirycz milczał, zapalił papierosa i pomyślał, że skorzysta z pierwszej urzędowej zwłoki, żeby pojechać do Niemirowa.