Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/222

 Ale w tańcach musiała nastąpić przerwa i wypoczynek, bo znowu przeszło opodal paru mężczyzn z papierosami. Śmiali się. Jeden coś opowiadał.
 — Grzmotnęliśmy się o ziemię, aż jękło! Tylem wykierował, żeby Julcia była pode mną... Ale koścista bestja! Stanik jej pękł — przysięgnę, że się watuje.
 — To nic. Stary nakradł się zdrowo! Dotka ci ją listami!
 — Wiesz ty, wolałbym mamę... bez sakramentu.
 — Et, Świnia jesteś!
 — A ty poco Adamsową kręcisz?
 — Bo co z tych panien? Oprócz Adamsówny, niema żadnej partji. Człowiek się tylko ogania, żeby nie złapali.
 — Ależ bo łapią, wprost gwałtem tkają.
 — Aż złości. Za byle jaką kobyłę ceny nie wymyślą. Zechciej czwórkę zebrać, to parę tysięcy zaśpiewają. A tych fornalek mrowie — i co z nich?
 — Et, jakieś pięć tysięcy! No i to pierwsza — na zachętę. Tamte i tego nie dostaną.
 — No, a Majewska?
 — Goła. Wigder mówił, że stary ledwie dyszy.
 — A Marylka Sawińska?
 — No, ta się wyda przed ślubem...
 — Adamsównę Bratkowscy łapią dla Staśka.
 — No, no, pogadamy jeszcze o tem!
 — Ale, ty z Adamsową!
 — A cóż to, mała robota, myślicie? Baba waży siedem pudów i śmierdzi kozą!
 Przeszli wśród wybuchu żartów, dwuznacznych i grubych śmiechów. Za nimi jakby się snuł zaduch