Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/224

 — Romek!
 I ujrzał Jadzię, zrywającą się pierwszą. Biegła ku niemu i rzuciła mu się na szyję, bez słowa. Wszystko, co czuła, było w tem jednem spieszczonem imieniu. Potem poczuł szczere i silne uściśnienie dłoni Jaśki, i kościste objęcie Kęckiego, i twardą prawicę pana Piotra. I oto już siedział wśród nich, i gadali jedno przez drugie, i śmiali się, i pytali, i opowiadali, jakby życie z sobą przeżyli.
 Jadzia siedziała przy nim i mówiła:
 — Wiedziałam, że przyjedziesz. Spodziewaliśmy się ciebie dziś, jutro...
 — Skądże tak napewno?
 — Ksiądz mówił.
 — Jaki ksiądz? Mój?
 — A twój. Jaśka była zeszłej niedzieli w Warszawie, szukała ciebie, potem trafiła do księdza. Mówił, że już się wybierasz, że za dni dziesięć niezawodnie przyjedziesz. On święty, on wszystko wie! Jużeśmy czekali. Codzień tu jestem, po ciebie.
 — Już pan skończył serwituty? — spytał Kęcki.
 — Nie, będzie do jesieni roboty.
 — Ależ bo to i gmach roboty. Ale też i hrabia po królewsku panu zapłacił.
 Spojrzał pytająco.
 — Nie wie pan? Sprawę o koszta i używalność z Niemirowem umorzył zupełnie. A tośmy się już lękali z panną Jadwigą, że trzeba będzie jeden folwark sprzedać.
 — No, to co? Dosyć jeszcze zostało, sądzę.
 — Aha, pewnie, dosyć! — mruknął pan Piotr. — Dosyć, bo i wstyd w dodatku. A niedoczekanie! Ile było, tyle być powinno. Sprzedać! Narośnie to, czy