Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/226

 — Aha, chciał go pan urobić na człowieka wedle swoich pojęć i to się nie podobało starym! — przerwała Jaśka.
 — Tak, usunięto mnie. Więc nie mogę dzielić radości Jadzi z zachowania jakiejś tam Bedrychy.
 — W każdym razie takie usunięcie jest dowodem, że się z panem rachują — rzekła Jaśka. — Byle hrabia Andrzej pana nie odstąpił, sprawa nie przegrana.
 — A zawsze Bedrycha uratowana! — wtrąciła swoje Jadzia. — A jeśli cię ta darowizna uraża, to będziemy zbierać, oszczędzać i złożymy za kilka lat sumę. Będziesz mógł zwrócić hrabiemu.
 — A w hrabi Andrzeju jest materjał na człowieka? — spytał pan Piotr.
 Niemirycz pomyślał:
 — Wrażliwy jest, szlachetny, a co najważniejsze, gotów uznać błąd i naprawić go. Naturalnie, nie umie pracować, wytrwać, bo skądże to umieć może!
 — Czyli, że gdyby pan go niańczył, nosił, na pasku trzymał, za niego wszystko zrobił i obmyślił, to możeby jako tako udawał człowieka.
 Pan Piotr lekceważąco machnął ręką.
 — Ot, niech pan trochę, o tych ludziach zapomni. Teraz to pora, że świat, co ma najpiękniejszego, na pokaz niesie. Zna pan cudze ziemie, niechno pan swoje zielone łąki i wody pozna i pokocha.
 Niemirycz spojrzał serdecznie na Jadzię.
 — Przecie jestem w gościnie u królewny.
 — W gościnie! Nie mów tak, Romku! — szepnęła, przytulając się do jego ramienia.
 Ale Kęcki ciekawy był sprawy z serwitutami i rozmowę na ten temat skierował.