Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/232

 — Od Trójcy, ojciec przyprowadził.
 — A ojciec twój kto?
 — Pasiecznik na Bedrysze.
 — To co on robi? — spytał Niemirycz, nie rozumiejąc.
 — Pszczołów pilnuje, barci dogląda.
 — Pasiekę ma?
 — Nie, pańskie pszczoły. On już stary, bat’ko już nie duż’ w polu robić i kosić. Braty robią.
 — A któż przed tobą tu w pokojach służył?
 — Był stary Kuźma.
 — A gdzież on?
 — Pomarł w poście.
 Niemirycz pomyślał, że nic się nie dowie o tych pokojach i ich mieszkańcach, żadnych kronik i wspomnień, i po chwili refleksji rad był temu, domyślił się, że Jadzia umyślnie usunęła ludzi i uprzątnęła dom, żeby jak najmniej poruszać jego myśli i wrażeń.
 Dał chłopakowi gościńca i wyszedł na ganek. Zastał tam wszystkich i, oprócz przybyłego Kęckiego, dostrzegł urzędnika z sądu, którego Kęcki przedstawił, dodając:
 — Ten pan oddawna oczekuje na dziedzica w urzędowej sprawie, tak, że pomimo niedzieli ze mną przyjechał. Trzeba odbyć wwód, panie Romanie.
 — Bez ciebie tego nie można było załatwić, Romku — odparła Jadzia łagodnie na jego spojrzenie.
 Pohamował się, widząc jej oczy łez pełne.
 — Służą panu — rzekł krótko do urzędnika.
 Ten spojrzał pytająco na Kęckiego.
 — Chłopi są, i starszyzna, i sąsiedzi. Ja się jako drugi sąsiad za świadka podpiszę.
 — No, to możemy przystąpić do rzeczy.