Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/234

prostował się i pocałował go w policzek, mówiąc jakimś uroczystym tonem:
 — Mnogie lata wam, panie, na waszem państwie. Niech Bóg wam święci ziemię i wodę, jak dziadom, pradziadom waszym święcił. I nam z wami daj Boże przeżyć razem z ładem i mirem, jak dziady, pradziady byli i żyli.
 — Daj Boże! — rzekli Kęccy, Jadzia i za nimi machinalnie porwany Niemirycz.
 Wtedy chłopi się ośmielili, zaczęli się cisnąć na ganek, coś wołać, coś przypominać Semenowi.
 — Czego oni chcą? — spytał Niemirycz.
 — Oni proszą, żeby pan zostawił wszystko po staremu, jak był z przodków obyczaj, i na wodzie, i na błocie, i na roli. Oni lękają się, że pan nowe zaprowadzi i wszystko się popsuje.
 — Zostanie wszystko, jak było. Nie zmienię nic i nic nowego nie wprowadzę.
 Obejrzał się na Jadzię i dodał:
 — Chyba panienka inaczej zechce.
 Ale na to powiedzenie chłopi stracili resztę sztywności, poczęli się śmiać i wołać:
 — O panienkę to my spokojni! Byle pan na obczyźnie nowotności się nie nabrał, to nam nic złego nie będzie.
 Jaśka trąciła Niemirycza, podała mu flaszkę i kieliszek. Nalał i, przepijając do wójta, rzekł:
 — Na stary ład i mir!
 Powstał hałas już i okrzyki. Rozpoczął się traktament i uczta, bo z oficyn wyniesiono stoły pełne jadła. Ukazała się służba i oficjaliści. Gdy po chwili urzędnik odjechał, swoboda zapanowała zupełna, bo chłopi Kęckich uważali za swoich panów, a pan Piotr znał ich