Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/255

 — Jakoś nic nie czuję. A ty się nie gniewasz?
 — Zaco?
 — A żem dał twój adres? Myślę: Księżom kłopot i nieprzyjemność zrobię, a oni tacy dla mnie byli łaskawi. A z nim my razem do Emmaus chodzili, to już on mnie pozwoli trochę poleżeć. Nie gniewasz się?
 — Co też ksiądz mówi! Kto to księdza zranił?
 — To nie mnie! Co ty gadasz? To z wypadku! Dwóch się pobiło, chciałem rozbroić i tak się nawinąłem nieszczęśliwie.
 — Którzy to byli?
 Ksiądz umilkł, oczy przymknął.
 — Ty ich nie znasz. Tacy obcy jacyś.
 — Zadźgali księdza nożem i ograbili! — z goryczą, z wściekłością wybuchnął Niemirycz.
 — Nie, nie ograbili! Nie, nie! To z wypadku.
 — Z wypadku została w ręku księdza resztka tej czerwonej chustki, w której złoto było.
 — Ty zaraz potępiasz! Nie można tak. Złoto rozdałem. Poco się tak gniewasz i unosisz? Ileż to razy człowiek w zapamiętaniu coś zrobi, a potem żałuje.
 — Więc to było w zapamiętaniu, nie z premedytacją zbrodnia?
 — Jaka zbrodnia? Kto ci mówił? Dajże pokój! Zranili mnie przypadkiem, żyję, mogę się z Bogiem pojednać. Czyś ty posłał po księdza?
 — Poco?
 — Zawsze trzeba się wyspowiadać, wiatyk dostać. Może jeszcze Pan Jezus zostawi, a może już zawoła. Na wszystko trzeba być w pogotowiu.
 — Ksiądz myśli, że ktokolwiek w taką noc zechce się fatygować do chorego.