Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/256

 — Nie gadaj. Zmartwiłeś się mną i cały świat czernisz. Poślijno, poślij. Zobaczysz, że zaraz ksiądz będzie.
 Niemirycz posłał stróża, obiecawszy mu gruby napiwek, do parafji, po księdza.
 Chory tymczasem oczy zamknął, wyczerpany, i zdawał się drzemać. Po chwili spytał:
 — Co to gdzieś jakby gra?
 — To muzyka na balu w pałacu.
 — Aha, prawda. Hrabinie obiecałem jutro Mszę. No i widzisz, nie dotrzymam. Tak się chyba pomodlę. Nie wiesz? Brewiarz jest w płaszczu?
 Niemirycz obszukał i znalazł lepką od krwi książkę.
 — Aj, tak ją zabrudziłem niechcący! — zafrasował się chory. — Obetrzyj!
 Ale Niemiryczowi zdało się świętokradztwem tę krew z tej książki ścierać, a ksiądz oczy zamknął i szepnął:
 — Przeczytaj, gdzie zakładka. Ja bardzo zmęczony...
 Roman otworzył brewiarz i zcicha począł łacińskie psalmy mówić. Ulica uciszyła się prawie zupełnie, tylko wicher i muzyka balowa stanowiły wtór.
 Ksiądz zdawał się spać, tylko chwilami ruch ust zdradzał, że powtarza za czytającym.
 Raptem przerwał mu czytanie i przemówił:
 — Posłałeś po księdza?
 — Posłałem.
 — Co powiedział?
 Niemirycz wyszedł, by rozpytać stróża.
 — Proboszcz obiecał przysłać wikarego, jak z miasta wróci.
 — A widzisz, przyjdzie! — ucieszył się chory.