Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/28

 Stanęła w gabinecie, zdjęła kapelusz i rękawiczki. Była bardzo skromnie, ciemno ubrana. Podeszła prosto do pianina, spróbowała go.
 — Przyszłam panu podziękować.
 — Niema zaco. Uczyniłbym to w każdej podobnej hańbie mego społeczeństwa. Nie broniłem pani honoru, ale naszego.
 — Wierzę. O mnie panu wcale nie chodzi. Nie zechciał pan mnie odwiedzić. To obelga.
 — Może większą czynią pani obelgę ci, co odwiedzają.
 Usiadła w fotelu, spojrzała po ścianach.
 — Niema pan nawet malowanej kobiety u siebie, a ja, słysząc muzykę, byłam pewna, że wypadnę, żeby wam zaśpiewać serenadę z Fausta.
 Odzyskał już zupełny spokój. Usiadł naprzeciw niej, w cieniu, i odparł:
 — O ile nie jestem z konieczności w tłumie, o tyle z upodobania jestem zawsze sam.
 — Nigdy kobiet! — zaśmiała się. — Czy to przez kult dla cnoty czystości?
 — Nie, pani. Można mieć zdanie o tem tylko, co się zna. Kobiet się nie boję. Tout simplement — nie chcę ich.
 — Rozumiem: wielka zdradzona miłość!
 — Zdradzona miłość jest niczem wobec nudy i niesmaku — jutra rozkoszy. To jest szczęście, które musi być bezmyślne, a ja, niestety, myślę. Dlatego nie mogę go doznać.
 — Vous étes par trop raffiné.
 — Nie wiem, czy to jest wyrafinowanie. Może tylko za wielka duma z potęgi ducha, którego się w sobie ma i czci nadewszystko.