Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/33

kobiety, a piętnuje rozpustę magnatów. Wszystko wiem. Boją się pana i nienawidzą.
 Rzuciła róże na biurko.
 — Da mi pan filiżankę herbaty i godzinę spokoju. Dobrze mi tu!
 Usiadła w fotelu, wtuliła się w głąb, i patrzała po papierach i książkach.
 Sięgnęła po tom otwarty, przeczytała tytuł.
 — Filozof i ja! — uśmiechnęła się. — Życie lubuje się w szalonych kontrastach, jak natura.
 — Bo natura, bezwiednie dla ludzi, życiem rządzi, tylko mało kto chce nad tem się zastanowić i zestawić — odparł, już znowu spokojny, poważny.
 Zrobił herbatę i podał jej filiżankę; sam usiadł naprzeciw niej i spytał:
 — Pani wyjeżdża do Wiednia?
 — Tak, na cały rok jestem zaangażowana od sierpnia. Te parę miesięcy spędzę w Ischlu. Muszę odpocząć po zimowej kampanji. Nerwy mam stargane, potrzebuję samotności, książek i natury.
 — Alboż pani będzie sama! — wyrwało mu się i zaledwie wymówił, pożałował.
 — Zupełnie, z moją niańką, Angielką. Co rok spędzam tak wakacje. Czy pan myśli, że pan jeden ma monopol niesmaku i nudy, a zresztą nikt?
 Przymknęła oczy, zamilkła, wzdrygnęła się.
 — Niema rzeczy bardziej zdartej, zniszczonej, jak dusza aktorki. Nikt jej nie szanuje, ba, nawet nie uznaje w niej duszy, ona sama nawet nie. Zapewne dlatego dziwi się pan, co ja mogę sama z sobą robić w Ischlu.
 — Nie myślałem tak. Chciałem spytać: alboż panią samą zostawią?