Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/36

 — I nie mam panu nic do dania, bo nic nie jest warte tej chwili i pana.
 Wyciągnął do niej rękę. Potrząsnęła głową, oczy jej napełniły się łzami.
 — C’est fini! Il faut rentrer — rzekła.
 Otarła oczy, otrząsnęła się z wrażenia, zapanowała nad niem.
 Włożyła kapelusz i rzekła:
 — Dobre słowo może mi pan powiedzieć. Tego od nikogo nie miałam.
 — Jeśli pani tu kiedy zechce wrócić, będzie pani zawsze u siebie i sama — rzekł.
 Blask jej przeszedł przez oczy.
 — O, żebym mogła coś rzec, coś ofiarować na pamiątkę!
 — Czy mi pani nic nie dała? — szepnął.
 — O! co to warte.
 — To, o czem duch śnił. Dziękuję pani.
 Podniósł jej rękę do ust i pocałował.
 Oparła mu dłoń na ramieniu.
 — Więc jeśli pan kiedy będzie w Wiedniu i ja też, odwiedzi mnie pan?
 Zawahał się.
 — Albo, jeśli panu wstrętny mój próg, napisz mi pan słowo, przyjdę ja — dodała.
 — Nie, przyjdę ja.
 — Słowo?
 — Słowo.
 — Merci! A teraz, niech pan pójdzie za mną, zdaleka. Będę myśleć, że jesteśmy jeszcze razem.
 Podała mu chusteczkę wilgotną od łez, i wyszli po chwili. Za bramą puścił ją dużo naprzód i tak odpro-