Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/37

wadził aż do bramy hotelu. Stanęła na sekundę, spojrzała na niego i zniknęła.
 I tak się skończył romans Niemirycza.
 Przez cały następny miesiąc nie było jego artykułów, aż to uderzyło Opolskiego i spytał raz Jackowskiego:
 — Cóż tak Niemirycz umilkł i nigdzie go nie widać?
 — Sfiksował! Wyobraź sobie, gdy przez dwa tygodnie nie dawał znaku życia, poszedłem się dowiedzieć, co się z nim dzieje.
 Przyszedłem i wyobraź sobie, kogo u niego zastałem?
 — Chórzystkę!
 — Ale gorzej: księdza...
 — Księdza?! — parsknął śmiechem Opolski. — Patrzajno, ci go nawrócą.
 — No, już chyba nie taki. Mówię ci, obdarty, zbiedzony księżyna, z miną głupkowatą i oczyma, jak z porcelany. Niemirycz przy biurku coś pisał, a ten, naprzeciw niego, nizał paciorki różańca. Wyobraź sobie, tableau! Nie wytrzymałem, parsknąłem śmiechem i powiadam:
 — Czy ksiądz jest Danielem w lwiej jamie?— A ten odpowiada naiwnie:
 — Nie panie, ja sobie u pana Niemirycza różaniec odmawiam, bo tu tak cicho...
 A Niemirycz dodaje:
 — Mój drogi, czyś ty przyszedł po księdza? Może zapowiedzi?
 — Przyszedłem, ciebie do roboty zapędzić, ale kiedy odmawiasz różaniec, zmykam.