Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/48

 — Nie potrafię powiedzieć, ale sądzę że nie, tylko przewlekła. Zapewne jest nieporządek w planach i to się oprze aż o główne biuro miernicze w Moskwie i może trwać lata.
 — Ładny interes! — mruknął frasobliwie hrabia.
 — Czy papiery, dotyczące tej sprawy, tu panu hrabiemu przysłano?
 — Nie, tylko list.
 — Będę musiał zatem być na miejscu, potem w powiecie, a następnie w gubernji.
 — Ani się pan spodziewał, tu jadąc, że Litwę pozna — zaśmiał się Andzio.
 — Nawet nie myślałem, że ją kiedykolwiek w życiu zobaczę.
 — Pan rodem z Warszawy? — spytała hrabina.
 — Prawie, bom przybył do niej, mając rok życia.
 — Ma pan tam pewnie rodzinę?
 — Nie, nikogo.
 Całe towarzystwo uznało, że dosyć okazało grzeczności dla gościa, i zaczęło ogólną rozmowę. Mówiono o jubileuszu kapłańskim papieża, o darach, o pielgrzymkach, o świętopietrzu. Niemirycz milczał i słuchał uważnie, podnosząc czasem na kogoś z mówiących poważne swe oczy. I spotkał wreszcie spojrzenie ciotki księżny, która paliła się z chęci rozpoczęcia z nim dysputy, bo go znała z „Pręgierza“ i niecierpiała z całego serca dewotki.
 — Zbiera pan zapewne temat do przyszłego artykułu? — rzekła złośliwie.
 — W jakim przedmiocie? — odparł spokojnie.
 — Ano, piorunujący na Kościół, cześć Rzymu, hołdy Ojcu świętemu i owczy pęd tłumów, czyli pielgrzymki. Pan w to wszystko nie wierzy i potępia.