Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/49

 — Tak, nie wierzę i do żadnej pielgrzymki się nie przyłączę, ani świętopietrza nie złożę. Ale potępiać tłumu — nie. Tłum jest niewinny. Jeśli tak i w to wierzy, niech idzie. A jeśli to, co w Rzymie zobaczy i odczuje, duszy dogodzi, to dla tego tłumu bardzo szczęśliwie.
 — A pan był w Rzymie? — z złośliwym uśmiechem spytał kapelan.
 — Nie. Poco? Nie jestem artysta i studjować dzieł sztuki nie potrzebuję.
 — Ale poznałby pan to, co na ślepo krytykuje: Kościół.
 — Więc Kościół jest w Rzymie?
 Kapelan poczerwieniał obrażony.
 — Dla pana zapewne w Genewie.
 — Dla mnie wszędzie tam, gdzie jest czyn wedle nauki Chrystusowej i gdzie są chrześcijanie.
 — A toś się pan złapał we własną sieć! — zaśmiała się księżna. — Bo Chrystus rzekł: Tyś jest opoka, a na tej opoce zbuduję Kościół mój i tobie dam klucze królestwa Niebieskiego.
 — A zanim Go ukrzyżowali, już Piotr Go się zaparł.
 — A potem dał się za Niego ukrzyżować.
 — Tak, zostawił swym następcom te dwa przykłady, ale o iluż więcej z nich zaparło się, niż dało się ukrzyżować.
 — Panie, pan bluźni! — zawołała księżna. — Jakże można, wobec dzieci!
 — Proszę księżny, ja milczałem i nigdy nie zaczynam, ani lubię dysput. Nikogo nigdy nie nawróciły.
 — Racja, ciotka zaczęła! — zawołał hrabia. — Ja wyznaję zasadę: Gedanken sind zollfrei.