Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/51

to poprawi? Przeciwnie. Przez dwa lata, co mieszka u nas i pracuje, nie było na niego żadnej skargi. Żyje podobno, jak pustelnik.
 — Spodziewam się! Kto z takim zechce się zadawać? Dość ludzi naszkaluje i świętości sprofanuje. Cała Warszawa trzęsie się na niego.
 — Franciszek słusznie powiedział o szczupaku i karasiu. Niech się pilnują.
 — Franciszek — przeciągle rzekła księżna. — Jeśli on dla ciebie jest powagą! Zobaczymy, co powie, jak ten wasz protegowany zajmie warszawską gawiedź nim i tą śpiewaczką.
 — Nic w tem złego nie będzie. Przestanie się przynajmniej afiszować, jak ciotki Jerzy po pręgierzu magnatów.
 — Décidément to wasz ideał! Niema co o tem mówić. Chodźmy, kapelanie, obejrzeć róże.
 Tymczasem, po skończeniu partji krokieta, którą wygrała Bicheta z Fredem, hrabia Franciszek poczęstował Niemirycza cygarem i spacerowali po żwirowanych ulicach parku.
 — Myśmy tak trochę koledzy — rzekł hrabia wesoło. — Służymy jednej bogini.
 Niemirycz spojrzał na niego pytająco.
 — To pan przecie bronił tej wiosny w pismach Willę Mora? Moją — jakby to nazwać — ano dobrą, starą znajomą. Czy pan ją zna?
 — Byłem parę razy na operze.
 — A ja trzymam się jej już od lat trzech. Ta kobieta ma w sobie opętanie. Wyobraź pan sobie, żem się chciał z nią żenić.
 — Tak, już nawet w Warszawie ożeniono hrabiego.