Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/54

 — Bo do tego trzeba przejść przez kościół i ręce ksieże, za pieniądze.
 W tej chwili z bocznej ulicy podeszła do nich Bicheta z Fredem i chłopak do nich zagadał:
 — Panie Niemirycz, pan pewnie ma mnóstwo marek. Niech pan je nam da.
 — I owszem. Zacznę zbierać i przyślę. Czy to kolekcja?
 — Ja mam album, a Bicheta zbiera na misje, do Belgji. Już ma pięćdziesiąt tysięcy, a trzeba dwakroć na jednego Chińczyka.
 — Hrabianka go dostanie?
 — Ależ nie! Wykupią jednego i nawrócą na wiarę.
 — Niedrogo — uśmiechnął się. — Europejczyk byłby chyba droższy?
 — No, w Europie niema pogan przecie — rzekł Fred serjo.
 — Niema? — powtórzył Niemirycz z uśmiechem?
 — Chyba gdzie w głębi Rosji drobne, dzikie plemiona koczownicze — dowodził chłopak dalej. — Są tylko kacerze.
 — To pocieszające. Będziemy tedy pilnie zbierać marki na Chińczyków, żeby misjonarze, skończywszy z Europą, podobnież nawrócili Azję.
 — Merci — dygnęła Bicheta i pomknęli dalej.
 — Zagadałem się z panem hrabią, a muszę zająć się sprawą i ruszać na Litwę — rzekł Niemirycz, żegnając towarzysza ukłonem.
 Hrabia podał mu rękę i rzekł uprzejmie:
 — Mam nadzieję, że dowidzenia.