Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/57

IV.

 Gdy Niemirycz minął Brześć i wjechał w Litwę, ranek był wczesny. Siedział sam w przedziale z jakimś starym panem, który czytał gazety. Zbliżył się tedy do okna i przypatrywał okolicy. Kraj był dzikszy, pustszy i pomimo krasy lata robił wrażenie szare i smętne. Szare były wsie, i szarawe sosnowe lasy, i szare ubiory chłopskie.
 Po stacjach, na platformie stał szary tłum: Żydzi i przeważnie chłopstwo. Mało było ruchu i gwaru, a same stacje drewniane, mało ocienione, przeważnie w pustem polu. Stary jegomość skończył czytać, zmiął gazetę i wyrzucił przez okno; potem usiadł naprzeciw Niemirycza i z pod oka mu się przyglądał.
 Wreszcie rozmowę zagaił:
 — Nie przykry panu dym cygara?
 — Bynajmniej. Sam palę.
 — Pan pewnie z Warszawy?
 — Tak.
 — I ja stamtąd wracam do domu. Odwoziłem chorą żonę. Wyprawili ją doktorzy do morza. Sam wracam.
 I stęknął.
 — Daleką ma pan drogę?
 — Jeszcze kawał. Do Czernina. A pan?
 — Ja także do Czernina.