Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/63

 W tej chwili drzwi sąsiedniego damskiego przedziału otworzyły się, i wyszła na korytarz młoda kobieta, bardzo przystojna i elegancka. Stary się jej, ukłonił. Skinęła lekko głową.
 — Myślałam, żem przespała Czernin.
 — Pani z Wilna?
 — Dalej, aż z Petersburga — odparła, przeciągając się lekko. — Radam skończyć podróż: za długa nawet na moje amatorstwo.
 — To państwo razem pojadą do Mehecza. Ten pan jedzie także tam.
 Oboje zainterpelowani spojrzeli na siebie.
 Nieznośny, dobroduszny stary ciągnął dalej:
 — Będzie państwu weselej w kompanji na tych piaskach pod Słomianką. A pewnie po panią konie przyjdą?
 — Może i po tego pana, jeśli gość do ojca.
 „Teraz dowiem się, kto taki!“ — pomyślał stary. Ale Niemirycz tylko wstał, ukłonił się i rzekł:
 — Nie, pani. Jadę w interesie, bez uprzedzenia.
 Panna rzuciła nań jeszcze raz wzrokiem i cofnęła się do swego przedziału. Stary nic się nie dowiedział.
 — To panna Kęcka — rzekł zcicha. — Ciekawa rzecz, dlaczego jeździła do Petersburga. Tak sobie sama, bez żadnej opieki. Co to świat teraz, panie! Moja żona to i za próg beze mnie boi się ruszyć. A córek tobym i do kościoła samych nie puścił.
 — A mówił pan, że wierzy w cnotę — uśmiechnął się drwiąco Niemirycz.
 — To inna materja. Już też moje córki poczciwe i porządne panienki, ale nie takie, żeby potrzebowały narażać się na ludzkie języki i po kolejach na licho wie jakie towarzystwo.