Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/77

 Jedli tedy we trzech, bo i mruk się do stołu przysunął, a po chwili ukazała się dziewczyna. Usiadła obok stryja i spytała go o sprawy biurowe.
 — Robiłem, co trzeba. Zaległości nie znajdziesz — odparł lakonicznie.
 — Jutro, korzystając z niedzieli, można zawieźć pana Niemirycza rzeką na owe sporne łąki i na gruncie rzecz wytłumaczyć. Możemy śmiało pod Niemirów dopłynąć, starego niema w domu.
 — Ja jutro muszę być z inspektorem ogniowym w Medwidle — rzekł Kęcki. — Ale ty sama potrafisz wyjaśnić. Znasz te łąki. Ja dziś panu resztę papierów oddam i tych chłopów sprowadzę.
 — Fałszywych świadków przeciwnej strony?
 — Tak. Wie pan, co Niemirycz zrobił? Przy oględzinach sądowych na gruncie kazał chłopom nasypać do butów ziemi z Niemirowa, i przysięgli, że stoją na jego ziemi. Sprytne!
 Tu nagle ów stryj niespodzianie się odezwał:
 — Czy pan nie znał panny Stefanji Puciatówny?
 Niemirycz drgnął i wszyscy spojrzeli na mówiącego, ale on spokojnie na gościa patrzał i czekał.
 Po sekundzie Niemirycz odparł, jakby wahająco:
 — Nie pamiętam. Zapewne nie.
 — Uhm! — mruknął stary. — Mnie pan też znać nie może.
 Powstał, zapalił fajkę, zdjął z słupa ganku strzelbę, pas z ładunkami i rzekł do synowicy:
 — Chodź, oddam ci klucz od biura, a potem poszukam kaczek na jeziorku.
 Sięgnęła po kapelusz i zeszli oboje na drogę. Gdy się oddalili ze sto kroków od domu, stary rzekł:
 — Niemirycz nie widział twego towarzysza?