Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/78

 — Owszem. Przelotnie na popasie.
 — I nie poznał? No, to już i sumienie zatracił.
 — Skądże go miał poznać?
 — Bo to jego syn. I tak do matki podobny, że jam i chwili nie miał wątpliwości.
 — Co stryj za baje wymyśla! To nie może być.
 — Nie baję, wiem na pewno. Znałem matkę jego, a jeszcze lepiej znałem jej siostrę. Byłem z nią zaręczony. Po katastrofie z Niemirowiczową, zabrała jej dziecko i nie chciała już słyszeć o małżeństwie. Widziałem ją raz ostatni w Warszawie. Ten chłopak, Romek o ile pamiętam, miał półtora roku. To on. Gdym go zobaczył krzyk mi w gardle uwiązł i dobrze: widocznie on ojca znać nie chce i słusznie. Nie Niemirycz on, ani twarzą, ani duszą. Przekonasz się, on nasz człowiek. Jaki on do matki podobny i do panny Stefanji. Nie żyje ona zapewne, dlategom go o nią spytał. Odpowiedział jak o umarłej.
 Szli chwilę milcząc, oboje przejęci. Wreszcie odezwała się dziewczyna:
 — Stryj więcej mu o tem niczem nie napomknie?
 — Ani słowem. Ale że go stary nie poznał!
 — Pozna w sądzie. Co za szczególny zbieg okoliczności. Ciekawam, czy on wie swe dzieje, czy dowiedział się o nich dziś w drodze od Kołba.
 — Wie. Panna Stefanja mądra była. Nie zostawiła go bez broni na życie, nie zataiła mu nic, przygotowała i zahartowała na wszystko. Mówię ci, to nasz człowiek.
 — Może być. Rozmawialiśmy bardzo dobrze przez drogę. A wie stryj, że on może zostać rychło dziedzicem Niemirowa.