Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/88

 Ja zaś myślę, że przykazanie: „Rośnijcie i rozmnażajcie się“ już przeżyło swój czas, i wypełniać je kosztem mego zdrowia, życia i swobody nie widzę ni potrzeby, ni obowiązku.
 — Może pani jeszcze zdanie zmieni — rzekł poważnie. — W każdym razie, jeśli człowiek anormalny czuje się szczęśliwym, biada starym zasadom i przykazaniom.
 Jaśka nic nie odpowiedziała. Patrzała bystro przed siebie, na bliski już gaj olchowy Niemirowa. Zbiegał ku rzece i w cieniu czarnym drzew kołysała się na toni łódka biała, w której siedząca kobieta czytała książkę, rzucając czasami okiem na pływak wędki.
 — Hop! — zawołała Jaśka, gdy się wynurzyli z trzcin. — Nic nie złowisz w upał i czytając.
 Kobieta drgnęła. Podniosła oczy i zarumieniła się. Chciała coś odpowiedzieć, ale ujrzała obcego i tylko patrzała żałośnie swenmi sarniemi oczyma, które, rozświetlały twarz nieładną, mizerną, charakterystyczną twarz kaleki.
 Wiedział już Niemirycz, że nie kto inny to był, tylko ułomna Jadwisia, przyrodnia siostra jego, i aż się zdziwił, że zamiast niechęci lub triumfu, czuł dla niej łagodne współczucie.
 A Jaśka Kęcka przestała wiosłować i, stojąc na przodzie łodzi, smukła, silna, zdrowa, mówiła głosem miękkim i serdecznym:
 — Nie mogę teraz do ciebie wstąpić, ale przed zachodem słońca puść swą łódkę na prąd. Zaniesie cię do pasieki przy starym młynie, a ja tam o zachodzie będę. Dobrze?
 — Dobrze. Dziękuję ci — wyszeptała.
 — Michaś nie pisał?