Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/89

 — Ze stacji pisał, że mu bardzo słabo. Nie wie, czy do Merann dojedzie.
 — Kiedy ojciec wraca?
 — Nieprędko.
 — Zdrowaś?
 — Jak zwykle.
 — No, to do zobaczyska. Uważaj. Płotka się bierze. Podchwytuj!
 Ale Jadwisia nie patrzała na wędkę, ale na nich, gdy ją mijali, i spotkała się wzrokiem z Niemiryczem. I zdawało mu się, że ją już dawno zna.
 Przepłynęli i na pożegnanie Jaśka zanuciła jakąś miejscową, chłopską, smętną pieśń, która po toni szła daleko i długiem echem. A Niemirycz obejrzał się raz jeszcze na czarne olszyny, i miał jakby zmorę, że pod ich cieniem, na głębi ponurej, trup jego matki płynie. I tak mu się twarz zmieniła, że Jaśka urwała pieśń i spytała:
 — Co panu?
 Przetarł oczy i próbował się uśmiechnąć.
 — Śmierć mi w oczy zajrzała — odparł.
 — Bo nad Niemirowem ona krąży. Michaś już nie wróci, jestem pewna.
 — Szczęśliwy! Nie dożyje niedołęstwa, starości.
 — A jednak każdy żyć chce. I stuletni starzec jeszcze się śmierci boi.
 — Instynkt zachowawczy dała natura, ale ten lęk paniczny, zgrozę, kultura wytworzyła. To uczucie nabyte, wpojone w nas przes fałszywie pojętą i wykoszlawioną ideę chrystjanizmu. Nie lęka się śmierci buddysta i mahometanin, i nie lęka się człowiek dziki. Tamtym po śmierci obiecana nirwana i raj. Ten się niczego dobrego ni złego nie spodziewa.