Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ryngraf.djvu/18

 Zdaleka stary przyglądał się im ciągle świdrującemi oczkami.
 Gdy z za munduru błysnął ryngraf, który Konstanty zdjął i na ścianie powiesił, Hiszpan się przeżegnał i o krok się zbliżył. Blacha ta srebrna ze złocistą Bogarodzicą w środku zajęła go niezmiernie: ciągle na nią zerkał, a przez oliwkową, pomarszczoną jego twarz przechodziły różnorodne wrażenia. Gdy porucznik dokończył opatrunku, zagadnął go pierwszy:
 — Wy katolicy?
 — Tak.
 — Prawdziwi? rzymscy?
 — Tacy jak wy.
 — Polacy?
 — Tak.
 — A z jakiego wojska?
 — Ułani los infernos.
 Alcad przyjrzał mu się z podziwem.
 — Bardzo jesteś odważny, że się do tego znienawidzonego pułku przyznajesz.
 — Mówię prawdę. Nasza wiara broni nam kłamstwa, a pułk nasz hańby nie ma na sobie.
 — Nie boisz się naszej zemsty?
 — Nie. Możecie mnie zabić, byleście oszczędzili ranionego. Żołnierz ze śmiercią oswojony i jestem bezbronny wśród was, wrogów. Nie ruszajcie tylko jego, bo on teraz święty!