Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ryngraf.djvu/41

 Teraz przychodził zwierzchnik — po dezertera.
 — Poruczniku Stanisławie! — rozległ się twardy głos z obcym zupełnie dźwiękiem. Zostałeś podany za ranionego po bitwie pod Puente. Jesteś zdrów... Sztandar i przysięga czeka na twą krew i służbę.
 Młodzieniec odsłonił oczy i cofnął się o krok. Oficer o krok postąpił.
 — Stanisławie Skabłoński! — powtórzył głos nieubłagany. Jako narzeczonego mojej siostry ja wyzywam o słowo dane i czekam, byś szedł ze mną!
 Znowu o krok cofnął się zbieg, a sędzia posągowo spokojny postąpił także i znalazł się we wnętrzu altany.
 Lampka się paliła, oświetlając stół, a na nim porzuconą gitarę i długie szpilki z włosów Mercedes. Resztę przestrzeni mrok ogarniał i tylko w głębi blask bił o ryngraf złocisty, zdobiący wezgłowie łoża. Gdy Stach wciąż milczał, jeszcze oszołomiony tem nagłem zajściem, oficer blachę tę ręką mu wskazał.
 — Na blasze tej ojców bohaterstwo splamiłeś sromem. Weź ją i chodź ze mną, bo dużo twojej krwi trzeba, zanim ją zmyjesz i oddać będziesz mógł tej matce, która ci ją dała.