Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ryngraf.djvu/42

 Na wzmiankę sromu młodzieniec, jak strzałą ugodzony, podskoczył.
 — Milcz, na Boga! Nie rzucaj mi sromu w twarz, bo zapomnę, żeś brat!
 — Tyś już dawno zapomniał i podeptał wszelkie węzły! Ja dziś nie jako twój brat przychodzę, ale jako zwierzchnik po zbiegłego żołnierza, jako brat po honor siostry. Chodź za mną!
 — Nie! — odparł krótko Stanisław, zacinając się w uporze.
 Konstanty jakby nie dosłyszał protestu, założył ręce na piersi i mówił dalej:
 — Zostawiłeś za sobą kraj... Gniazdo, które cię wychowało... Kobietę, która ci oddała duszę. Poprzysiągłeś, że ziścisz te wszystkie nadzieje, a ja poprzysiągłem, że cię przeprowadzę przez wojny i pożogi całym i dzielnym... I oto cię tutaj szukać muszę, tutaj zastaję renegata.
 Zachwiał się mu głos, ale wnet znowu stwardniał.
 — Raz ostatni przychodzę po ciebie, raz ostatni przebaczam i podaję dłoń do powitania. Słuchaj. Jutro o południu pułk stanie do walki. Jutro o południu ty być tam powinieneś na stanowisku u sztandaru, i albo zapomnieć żądzy i wrócić do nas, albo zginąć z honorem..! Nad rzeką spotkamy się z angli-