Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/021

 — Salve! Salve! — wołał pan Hieronim, wyprzedzając Żabbę — nie krzyczcie! Wierzę w wasze dobre intencye co do mej osoby! Jestem wam mocno obowiązany, a jak będę w możności odwdzięczenia, to klnę się na bogi, że sam się pierwej uratuję, a po was poślę modły do nieba! Witajcie, witajcie!
 Żabba, słuchając tego, uśmiechnął się lekko.
 — Ja przyszedłem przecież! — wtrącił.
 — Aha, dopominasz się solidniejszej wdzięczności — śmiał się pan Hieronim — bądź spokojny. W takim razie poślę po ciebie tego raka, co to chodził po drożdże na Podlasiu.
 — Hm, ta dobrze! Już wolę modły!
 — Jak się masz, Ruciu, jak się masz? Tędy, tędy! — wołano ze wzgórza.
 Chłopak dopadł stromego brzegu, rzucił nań swe mienie, potem wdrapał się jak kot, pomógł Żabbie, i dopiero wtedy otrząsnął się z wody i ukłonił całemu towarzystwu.
 — Staję do apelu, panie naczelniku! — ozwał się do średnich lat mężczyzny. — Rzeka odarła mnie z owoców pracy, nie mam nawet ołówka!
 — Dobrze, że żyjemy i kasa uratowana! — odparł naczelnik.
 — Ale moje suknie tam! — wskazała desperacko pulchną rączką dama różowa i biała, uczepiona do naczelnikowskiego ramienia.
 — I mój frak przepadł — jęknął Grocholski melancholijnie.
 — Szkoda! — zaśmiał się Hieronim. — Zagrałbym wam Tadeusza, żeby nie to, że i mój smyczek zginął!
 — Ale widok przepyszny! — ozwał się naczelnik.
 Wszyscy spojrzeli na rzekę. Istotnie, widok był piękny grozą i ogromem.
 Niewielki potok, płynący wczoraj jeszcze o kilkaset kroków od wsi, leniwy, cichy, przez pół doby urósł do niezwykłych rozmiarów.