Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/023

nie lamentuj, nie biegaj jak kura za kurczętami! Skacz, Żabbo, jeszcze ją dogonisz!
 — Bodaj ci się dziadunio przyśnił!
 Hieronim chwilę patrzył na niezaradność kolegi, potem skoczył na brzeg, wywrócił w powietrzu koziołka, wpadł w wodę, dognał czapkę, chwycił ją w zęby i, bawiąc się siłą prądu ze spienioną falą, w parę minut stał już na lądzie.
 — Brawo! — zawołała piękna pani — pan pływasz jak ryba.
 — Czy to komplement, Grocholski? — szepnął Hieronim.
 — Domowego wyrobu — odparł któryś z kolegów, bo Grocholski uśmiechnięty odpowiadał damie:
 — Dla niego to zabawka! W naszych oczach przepływał Newę pod Kronsztadem. Daliśmy mu wtedy przydomek Delfina.
 — Panowie! — zawołał naczelnik, który, nie mieszając się do rozmowy, z lunetą przy oku śledził bieg rzeki — patrzcie tam w lesie, między drzewami, coś płynie.
 — Gdzie, gdzie? — wołała krótkowidząca pani, mrużąc oczy i skubiąc męża za rękaw — co płynie? gdzie? pokaż, pokaż, mój drogi!
 — Płynie dach, a na dachu coś siedzi, niby gęś, niby pies! — pouczył uprzejmie Hieronim.
 — Jaka gęś, jaki pies? — wtrącił Żabba.
 — Pstrokata! Może to zresztą koza, ma na sobie trochę czarnego i trochę białego! Widzisz przecie!
 — Człowiek płynie!
 — Ty wszędzie widzisz nadzwyczajności!
 — Ale kiedy to naprawdę człowiek — kobieta!
 — Może nawet młoda i ładna, do ciebie podobna!
 — Panowie, to rozbitek, tonie, słyszycie! — wołał naczelnik, odejmując lunetę od oka.