Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/027

 — Szaniarski! — zainterpelował jednego z gapiących się kolegów — masz pewnie w mantelzaku butelczynę?
 — Mam parę kropel — odparł zagadnięty.
 — A co? Duszą i starką Szaniarski ratuje zawsze z najgorszych niebezpieczeństw! Dajno, bracie!
 Student przyniósł rżniętą flaszkę. Hieronim z trudnością otworzył zaciśnięte zęby dziecka i wlał w gardło trochę wódki.
 — No, że nie piękna, to widoczne, ale, że uparta, o tem ja coś wiem. Ledwiem ją oderwał od dachu i maluczko mnie nie pociągnęła na dno! No, nie szczerz zębów! Połknij jeszcze odrobinę!
 Naczelnik tymczasem, spojrzawszy obojętnie na zdobycz pana Hieronima, odszedł znów nad wodę, wezwawszy Grocholskiego i Żabbę.
 Wzięli narzędzia, odmierzyli wysokość wody, powódź już nie rosła. Zaczęli naukową gawędkę.
 — Trzeba nam będzie poszukać schronienia za lasem w jakiejś bezpieczniejszej wsi.
 — Byłem tam onegdaj na robocie — objaśnił Grocholski. — Sądzę, że się znajdą mieszkania.
 — A ot i słońce zachodzi — wtrącił Żabba.
 — Możemy iść. Co przepadło, zginęło! Ciekawym, czy Białopiotrowicz ocucił małą.
 Wrócili do drzewa, gdzie skupiła się reszta. Dziewczynka siedziała już na ziemi, otulona burką studencką, zalękła, drżąca, wlepiając w twarz Hieronima piwne, łzami zaszłe oczy.
 — No, żyje! — rzekł naczelnik — to i dobrze. Możemy iść!
 — Dokąd? — zagadnęła pani i nie czekając na odpowiedź, trzepała dalej:
 — Ale, wiesz mężu, to niemowa! O co się spytać, milczy!
 — Niemowa? krzyczała przecie ratunku. Mniejsza z tem. Chodźmy. Znajdą się rodzice.
 Żabba wziął dziecko za ramię.