Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/032

dziś w wieczór przyjdzie do naczelnika. Będę mu towarzyszył na trąbce. Złożymy koncert.
 — Bardzo potrzebne! — zamruczał Litwin, nie odrywając się od czytania.
 — Ty się na tem nie znasz.
 — Chwała Bogu!
 — Et, nieznośny jesteś pedant! Cóż u was słychać?
 — Ja nie mam zwyczaju słuchać.
 — Dziecko jest jeszcze? Nie oddaliście rodzicom?
 — Musi być nie, kiedy jest — była logiczna odpowiedź.
 — Szaniarski mówił, że ją Rucio traktuje, jak żonę.
 — Nie wiem, jak się żonę traktuje, bom kawaler.
 Grocholski parsknął śmiechem. Ton nosowy Żabby, spokój i flegmatyczna twarz, były nadzwyczaj komiczne.
 Śmiech kolegi obraził Litwina. Drwiny znosił tylko od Hieronima. Obrócił się plecami do Warszawiaka, zatkał uszy rękoma, długi nos pochylił nad książką i zapadł w kompletne milczenie.
 Grocholski pokręcił się jeszcze chwilę, porozrzucał papiery, popróbował skrzypiec, wziął jakąś księgę i wyszedł, gwiżdżąc.
 Mała siedziała na temże miejscu, w tej samej pozycyi i patrzała na las.
 — Jak się masz? a gdzie twój mąż? — zagadnął wesoło student.
 Bez wahania wskazała ręką w kierunku wzroku i odparła poważnie:
 — Poszedł tam.
 — Czemuż ty nie poszłaś z nim?
 — Nie pozwolił.
 — Czekasz na niego?
 — Czekam.