Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/041

 Dziecko przytuliło się do studenta, drżąc febrycznie.
 — To nie wasze? — zagadnął Hieronim.
 — Boże broń! Cudze! Darmozjad! Już cztery lata, jak mi zostało na karku!
 — Czyjaż ona?
 — A tego pana, co tu mieszkał!
 — Gdzież rodzice? Pomarli?
 — A niby pomarli.
 — Jakto niby?
 Hieronim poczuł, jak drobne palce dziecka wpiły mu się w dłoń.
 — A tak! Przywieźli go z młodą żoną i tą małą w kołysce; mieszkał u mnie, nudził, polował, żeby czas zabić. Żona zrazu płakała: potem zaczął tu zjedżać prokurator z miasta — mąż polował. Raz wracał późno, zajrzał przez szybę, coś mu się nie podobało; młody był i zły, a w strzelbie miał dwa naboje. Więc wpakował jeden prokuratorowi w głowę, a żonie w piersi drugi, i nie chybił! Gwałt się zrobił. Zastaliśmy go, jak nabijał strzelbę dla siebie; nie dali mu dokończyć, wzięła policya! Ot, jak było!
 — I cóż się stało z tym biedakiem?
 Gorące wargi dziecka spoczęły na dłoni chłopca; dziękowała mu za to słowo, może pierwsze dobre, co posłyszała o ojcu.
 — Walał się dwa lata po tiurmach i umarł. Dziecko mi zostało, istny czort. Złe, uparte, leniwe! Obrzydły mi sceny z nią w domu, a tu się nikt nie zgłasza. Niełakoma gratka. Córka mordercy! Tfu! Może pan wstąpi na zakąskę?
 — Dziękuję... Wyratowałem ją z rzeki. U was wody niema?
 — A niema. Na tydzień przed powodzią uciekła. Gdzieś się błąkała tymczasem po kraju. Nu, podziękuj panu i marsz do domu! Słyszysz?
 — Na co ona wam? — rzekł chłopak. — Kupi-