Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/043

letniego doświadczenia, co warte słodkie ich miny i uśmiechy.
 — Cóż, panienka, do swoich wracasz? — ozwała się do niej gospodyni, szorstką ręką dotykając twarzy.
 Uchyliła się od pieszczoty dość niegrzecznie.
 — Pojadę, gdzie on! — odparła krótko.
 — Szczęść-że ci Boże! Może chcesz jeść na drogę?
 — Jak zechcę, to on mi kupi!
 Wózek ruszył z powrotem. Woźnica uśmiechnął się lekko, oglądając się za siebie.
 — I za co pan zapłacił sto rubli? — ozwał się.
 — Albo co?
 — Cztery lata ją morzyli głodem, ubierali w łachmany, chodziła boso, a co tamte dzieci stłukły, na nią zrzucały. A co ona im się napracowała!Czy nie tak, mała?
 — A tak, ciągle bili.
 — Za to cię teraz nikt nie trąci. Bądź spokojna; znam twe pazurki i będę ich się strzegł na przyszłość.
 Spojrzała żałośnie na ślady podrapań i spuściła pokornie główkę.
 Nakarmił ją na popasie, ułożył do snu i sam drzemał całą drogę, spokojny, że już nie spróbuje ucieczki.
 Głośne okrzyki zbudziły go nagle.
 Stali we wsi. Koledzy otaczali wóz tłumnie.
 — A to co? Odwiozłeś małą! — wołał Żabba, uśmiechnięty radośnie.
 — Gdzież Wierzbówka? — badał Grocholski.
 — Na karcie geograficznej szczegółowej.
 — A szynkarz? a rodzice?
 — Woda ich zmyła.
 — Jakto? wszystkich?
 — I wszystko! nawet patent na wódkę.
 — Et, bredzisz!