Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/044

 — Et, czas mi zajmujesz!
 — Ach, ty smyczku!
 — Ach, ty pusty futerale od fleta!
 Wózek ruszył dalej wśród śmiechu. Żabba przyczepił się do skraju i jechał, trzymając się szerokich pleców woźnicy.
 — Dziecko nasze?
 — I jak jeszcze nasze! Masz, czytaj!
 Litwin wziął podany papier, zmrużył oczy.
 — Zapomniałem okularów! — rzekł desperacko.
 Stanęli przed chatą. Wysiedli wszyscy, po chwili zebrała się reszta kolegów.
 Żabba wsadził szkła na nos i zaczął na głos czytanie:
 — „Roku 18** maja 14 dnia ochrzczono w kościele parafialnym katolickim, w Poniewieżu, dziewczynkę, córkę Kazimierza i Maryi małżonków Obojskich, imieniem Bronisławy Maryi Kazimiery.“
 — Gwałtu! — wykrzyknął Żabba, przerywając czytanie — to ona, ta mała!
 — Ona! — pochwalił Hieronim.
 — Hurrah Delfin — wołał Grocholski.
 — A co? To dlatego, że nie myślę o naczelnikowej. Kobiety strasznie zabijają spryt w człowieku! Dowód na tobie! No, dosyć, nie czytaj, Żabba, kto ją do chrztu podawał, ochrzcimy ją po swojemu. Hola, Szaniarski skocz po butelczynę! A kto na kuma?
 — Ja! — ozwał się Żabba.
 — To dobrze! A imię?
 — To już ma! — protestował Grocholski.
 — Głupiś! Nie będziemy, wołając, recytować całej litanii!
 — Marya — podał Grocholski.
 — Czyta się naczelnikowa! Imię twojej damy! Nie chcę, żeby była do niej podobna.
 — Kazimiera! — szepnął Żabba.
 — Czekaj, co to znaczy? Kazi, to jest psuje,