Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/052

to był pod jego dłonią, z którego tworzyć mógł, co chciał.
 Rok minął, nadchodziły wakacye. Jakim sposobem Hieronim, pomimo ciężkich egzaminów, do których przygotowywał siebie i dwunastu co najmniej kolegów, potrafił wykończyć model pompy na konkurs, tegoby on sam nie umiał wytłómaczyć.
 Pewnego dnia Żabba wrócił sam na obiad, rozpromieniony, choć wyglądał, jak odkopany z grobu nieboszczyk.
 — Zdaliśmy, ciociu! — odetchnął, siadając do stołu.
 — Chwała Bogu! A gdzie pan Hieronim?
 — Poszedł wywiedzieć się o rezultacie konkursu.
 — Ach, to się spóźni, obiad wystygnie! Broniu, zanieś jego część do kuchni! Jedz, chłopcze, od tygodnia darmo mi płacicie, jedzenie nietknięte zostaje!
 — Och, żeby ciocia wiedziała, jak to ciężko!
 Litwin westchnął, przesunął ręką po czole, na którem mozolna praca wyorała się kilku głębokiemi bruzdami. Wspomnienie odbierało mu apetyt.
 — Nie myśl o tem, Józiu, nie myśl! Jeszcze rok — pocieszała go — posil się! Odpoczniesz przez wakacye. Nabierzesz sił.
 — Zabierają nas znów na praktykę! Nie wiem, co myśli Rucio!
 — Panie! — zaszczebiotała Bronka, skubiąc go za rękaw — czy on zaraz przyjdzie?
 — Zaraz, dziecko! Przyniesie ci książeczkę, mówił.
 — Jej nie książka w głowie! — wmieszała się Pani Dulska. — Głodna, a tak ją rozpieścił, że bez niego do stołu nie siądzie!
 Dziecko zniosło w milczeniu naganę. Siadło na brzeżku krzesła, wzięło kawałek chleba i zaczęło zeń wygniatać gałeczkę. Po chwili podniosła ciemną