Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/053

główkę, z pod obciętej grzywki wzrok jej strzelił ku drzwiom; skoczyła je otwierać.
 Na schodach czysty głos śpiewał wesoło.
 — „Hej! wakacye to rzecz miła!“
 Porwał dziecko na ręce, podniósł w górę, pocałował w śmiejące się oczy i powitał potem resztę towarzystwa okrzykiem:
 — Niech żyją pompy! Zwyciężyłem!
 — Co? wziąłeś nagrodę? — krzyknął radośnie Żabba.
 — Napompowałem pięćset rubli. Nie będę spać ze strachu zbójców. Czy niema pani rewolweru?
 — Ja! rewolweru! Jezus Marya!
 Kuzynka Żabby cofnęła się przerażona samym dźwiękiem tej nazwy.
 — Niema pani, to dziwne! Może pani zapomniała? Pewnie leży w toalecie!
 — Co pan wygaduje? Proszę lepiej jeść. Obiad ostygł, a dziecko czeka dotychczas,
 — Już sobie i pożeram: Chodź, Broniu, co tak męczysz ten chleb?
 Odebrał jej z rąk gałeczkę. Była to dość podobna do oryginału głowa pudla.
 — Co to takiego? — zaśmiał się.
 — To Medor! — odparła, pokazując mu białe ząbki.
 — Bardzo piękne, ale o tem potem. Przeżegnaj się i jedz. Zbladłaś, biedactwo.
 I on sam był blady i zmęczony. Egzamina i konkurs wycieńczyły go jak piwniczną roślinę.
 — Co robisz z sobą, Ruciu? — zagadnął Żabba.
 — Ach, dużo rzeczy! Tydzień śpię, tydzień jem, to dwa, tydzień przygotowuję Bronię do gimnazyum, to trzy.
 — Nie jedziemy na praktykę?
 — A po co? Mam moc pieniędzy dla nas trojga.